Een grove den en een berk dragen vannacht mijn bed in het groen in de Brabantse Kempen.
Het Grenslandpad loopt door prachtige natuurgebieden die zich vooral in Brabant bijna aan een rijgen: de Moeren, Pannehoef, Strijbeekse heide, Chaamse bossen en nu de Kempen. Het is ook een rustige pad. In twee weken tijd ben ik drie keer andere ‘pad-lopers’ tegen gekomen. Op het Pieterpad haal je dat in de winter al op 1 dag!
Het betekent ook dat ik relatief weinig dorpen tegen kom. Dat vraagt voor het eten wat vooruit kijken en meenemen van voorraad, want het is geen zeggen dat ik dagelijks mijn hapje kan inkopen. Het lukt me nu zelfs al een week lang niet om ook maar ergens een nieuw gasflesje te kopen om te kunnen koken! Ik ben creatief geworden in het bedenken van gevarieerde koude maaltijden (maaltijd salade met of zonder bonen)en het vinden van plekken waar ik mijn thermosfles kan laten vullen met theewater.
De eerste wilde kersen zijn net rijp genoeg om te eten. De bosbessen hebben nog wat zon nodig, ze smaken nog zuur. In het groene bos staat felroze vingerhoedskruid, in bermen de geelglanzende blijheid van Sint-Janskruid.
Met nog vier dagen ruimte om verder te wandelen is het duidelijk dat ik de 370 kilometer (net) niet in een keer zal lopen. Ik kan me dus verheugen op nog een paar wandeldagen op een later tijdstip.
Afgelopen bosnacht landt in de avondschemer een klein bruin vogeltje op een tak van de boom waar mijn hangmat aan hangt. De vogels stoppen van het ene op het andere moment allen tegelijkertijd met fluiten.
Ik heb het koud! Mijn slaapzak is duidelijk aan vervanging toe als hij me bij een temperatuur rond 10 graden niet warm houdt. Dan maar slapen met mijn kleren aan.
De volle maan komt oranje geel op. Interessant mysterieuze nachtgeluiden van dieren die ik niet ken klinken. Plotseling reikt de ontzagwekkende roep van een uil door de nacht. Zo luid! Hij zit maar een paar bomen verderop. Het raakt me, brengt trillers in mijn hart.
Op het koudste moment van de nacht doe ik ook nog een jakwollen vestje aan en kan zo toch nog behoorlijk wat slapen. In de ochtend zou het romantisch zijn om op het mooie plekje te mediteren en ontbijten, maar ik ben te koud geworden om nog buiten stil te zitten. Ik heb beweging nodig en een kop warme thee van de dichtstbijzijnde horeca!
Zo in de natuur is te voelen wat een rust daar heerst. Het is zoals het is. Een boom heeft geen zorgen of oordeel.
Het is een ervaring die ik ondanks de frisheid niet had willen missen!