Van Zeeland naar Limburg lopen langs en over de Belgische grens.

Gisteren ben ik gestart met het Grenslandpad. Deze keer in korte broek i.p.v. dik ingepakt zoals met het Pieterpad en met de tent in plaats van slapen bij mensen thuis. Langs akkers met granen en de Belgische route markering vertalend (hier geen pijl maar een wit blokje om aan te duiden naar rechts te gaan).

Ik wandel in verdriet, dankbaarheid en vreugde. In het wandelen kan ik in beweging ruimte geven aan het diepe verdriet dat ik ervaar door het einde van de romantische relatie met mijn – voormalig – geliefde Koen. Ik ben dankbaar dat ik de keuze en gelegenheid heb om weken lang wandelend in de natuur te zijn. Als ik over dijken omzoomd met prachtige populieren loop ben ik dankbaar voor alle keren dat ik samen met Koen genoten heb van populieren, abelen en ratelpopulieren her en der in het land. De stille glimlach die ik op mijn gezicht voel vertelt me dat ik ook vreugde ervaar, een voorzichtige vreugde van te Zijn.

Ik ben me ervan bewust dat ik meer geneigd ben naar het verleden en het verlies te kijken, dan naar de toekomst en de kans. De stille fluistering in mijn hart nodigt me uit om de kans te zien, om door pijn heen te gaan, achter me te laten en vreugde toe te laten…